provoceren

Dutch

Etymology

Borrowed from Latin prōvocō.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌproː.voːˈseː.rə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: pro‧vo‧ce‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

provoceren

  1. (transitive, intransitive) to provoke, to challenge

Conjugation

Conjugation of provoceren (weak)
infinitive provoceren
past singular provoceerde
past participle geprovoceerd
infinitive provoceren
gerund provoceren n
present tense past tense
1st person singular provoceer provoceerde
2nd person sing. (jij) provoceert, provoceer2 provoceerde
2nd person sing. (u) provoceert provoceerde
2nd person sing. (gij) provoceert provoceerde
3rd person singular provoceert provoceerde
plural provoceren provoceerden
subjunctive sing.1 provocere provoceerde
subjunctive plur.1 provoceren provoceerden
imperative sing. provoceer
imperative plur.1 provoceert
participles provocerend geprovoceerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

  • → Saramaccan: póbósi
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.