quiccon
Old Dutch
Etymology
From Proto-West Germanic *kwikwēn. Equivalent to quic (“alive”) + -on.
Verb
quiccon
Inflection
Conjugation of quiccon (weak class 2)
| infinitive | quiccon | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | quicco, quiccon | quiccoda |
| 2nd person singular | quiccos | quiccodos |
| 3rd person singular | quiccot | quiccoda |
| 1st person plural | quiccon | quiccodon |
| 2nd person plural | quiccot | quiccodot |
| 3rd person plural | quiccont | quiccodon |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | quicke | quiccodi |
| 2nd person singular | quickis | quiccodis |
| 3rd person singular | quicke | quiccodi |
| 1st person plural | quickin | quiccodin |
| 2nd person plural | quickit | quiccodit |
| 3rd person plural | quickin | quiccodin |
| imperative | present | |
| singular | quicco | |
| plural | quiccot | |
| participle | present | past |
| quiccondi | quiccot, giquiccot | |
Descendants
- Middle Dutch: quicken
- Dutch: kwikken
References
- “kwikken”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012