raadplegen

Dutch

Alternative forms

  • raadsplegen (obsolete)
  • raetsplegen (obsolete)

Etymology

From raad (“advice, counsel”) +‎ plegen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈraːtˌpleː.ɣə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: raad‧ple‧gen

Verb

raadplegen

  1. (transitive) to consult

Conjugation

Conjugation of raadplegen (weak)
infinitive raadplegen
past singular raadpleegde
past participle geraadpleegd
infinitive raadplegen
gerund raadplegen n
present tense past tense
1st person singular raadpleeg raadpleegde
2nd person sing. (jij) raadpleegt, raadpleeg2 raadpleegde
2nd person sing. (u) raadpleegt raadpleegde
2nd person sing. (gij) raadpleegt raadpleegde
3rd person singular raadpleegt raadpleegde
plural raadplegen raadpleegden
subjunctive sing.1 raadplege raadpleegde
subjunctive plur.1 raadplegen raadpleegden
imperative sing. raadpleeg
imperative plur.1 raadpleegt
participles raadplegend geraadpleegd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Descendants

  • Afrikaans: raadpleeg
  • → West Frisian: rieplachtsje (calque)
  • → West Frisian: riepliigje (calque)
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.