rauca
See also: raucà
Catalan
Verb
rauca
- inflection of raucar:
- third-person singular present indicative
- second-person singular imperative
Italian
Pronunciation
- IPA(key): /ˈraw.ka/
- Rhymes: -awka
- Hyphenation: ràu‧ca
Adjective
rauca f sg
- feminine singular of rauco
Anagrams
Latin
Etymology 1
From Proto-Indo-European *h₃rewk-.[1] Cognate with Latin runcō (“I weed”).
Noun
rauca f (genitive raucae); first declension
Declension
First-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | rauca | raucae |
| genitive | raucae | raucārum |
| dative | raucae | raucīs |
| accusative | raucam | raucās |
| ablative | raucā | raucīs |
| vocative | rauca | raucae |
Etymology 2
Adjective
rauca
- inflection of raucus:
- nominative/vocative feminine singular
- nominative/accusative/vocative neuter plural
Adjective
raucā
- ablative feminine singular of raucus
References
- “rauca”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- rauca in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- ^ Walde, Alois, Hofmann, Johann Baptist (1954) “rauca”, in Lateinisches etymologisches Wörterbuch (in German), 3rd edition, volume 2, Heidelberg: Carl Winter, page 420
Spanish
Adjective
rauca f
- feminine singular of rauco