Italian
Verb
recido
- first-person singular present indicative of recidere
Anagrams
Latin
Etymology 1
From re- + cadō (“fall”).
Pronunciation
Verb
recidō (present infinitive recidere, perfect active reccidī or recidī, supine recāsum); third conjugation
- to fall back, return (especially of an evil)
- to recoil
- to fall upon, happen to
Conjugation
Conjugation of
recidō (third conjugation, no
passive)
| indicative
|
singular
|
plural
|
| first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
| active
|
present
|
recidō
|
recidis
|
recidit
|
recidimus
|
reciditis
|
recidunt
|
| imperfect
|
recidēbam
|
recidēbās
|
recidēbat
|
recidēbāmus
|
recidēbātis
|
recidēbant
|
| future
|
recidam
|
recidēs
|
recidet
|
recidēmus
|
recidētis
|
recident
|
| perfect
|
reccidī, recidī
|
reccidistī, recidistī
|
reccidit, recidit
|
reccidimus, recidimus
|
reccidistis, recidistis
|
reccidērunt, reccidēre, recidērunt, recidēre
|
| pluperfect
|
reccideram, recideram
|
recciderās, reciderās
|
recciderat, reciderat
|
recciderāmus, reciderāmus
|
recciderātis, reciderātis
|
recciderant, reciderant
|
| future perfect
|
recciderō, reciderō
|
reccideris, recideris
|
recciderit, reciderit
|
recciderimus, reciderimus
|
reccideritis, recideritis
|
recciderint, reciderint
|
| subjunctive
|
singular
|
plural
|
| first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
| active
|
present
|
recidam
|
recidās
|
recidat
|
recidāmus
|
recidātis
|
recidant
|
| imperfect
|
reciderem
|
reciderēs
|
recideret
|
reciderēmus
|
reciderētis
|
reciderent
|
| perfect
|
recciderim, reciderim
|
recciderīs, reciderīs
|
recciderit, reciderit
|
recciderīmus, reciderīmus
|
recciderītis, reciderītis
|
recciderint, reciderint
|
| pluperfect
|
reccidissem, recidissem
|
reccidissēs, recidissēs
|
reccidisset, recidisset
|
reccidissēmus, recidissēmus
|
reccidissētis, recidissētis
|
reccidissent, recidissent
|
| imperative
|
singular
|
plural
|
| first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
| active
|
present
|
—
|
recide
|
—
|
—
|
recidite
|
—
|
| future
|
—
|
reciditō
|
reciditō
|
—
|
reciditōte
|
reciduntō
|
| recidere
|
—
|
recidēns
|
—
|
| recāsūrum esse
|
—
|
recāsūrus
|
—
|
reccidisse, recidisse
|
—
|
—
|
—
|
| recāsūrum fuisse
|
—
|
—
|
—
|
| recidendī
|
recidendō
|
recidendum
|
recidendō
|
recāsum
|
recāsū
|
Derived terms
Etymology 2
From re- + caedō (“cut, hew”).
Pronunciation
Verb
recīdō (present infinitive recīdere, perfect active recīdī, supine recīsum); third conjugation
- to cut back, cut off
- to abridge, cut short
Conjugation
Conjugation of recīdō (third conjugation)
Derived terms
Descendants
References
- “recido”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “recido”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- recido in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.