recitativ
See also: Recitativ
Romanian
Etymology
Borrowed from French récitatif.
Noun
recitativ n (plural recitative)
Declension
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | ||
| nominative-accusative | recitativ | recitativul | recitative | recitativele | |
| genitive-dative | recitativ | recitativului | recitative | recitativelor | |
| vocative | recitativule | recitativelor | |||
Swedish
Etymology
From Latin recitare (“to tell”).
Noun
recitativ n
- (music) a recitative, a singing style close to speech
Declension
| nominative | genitive | ||
|---|---|---|---|
| singular | indefinite | recitativ | recitativs |
| definite | recitativet | recitativets | |
| plural | indefinite | recitativ | recitativs |
| definite | recitativen | recitativens |
| nominative | genitive | ||
|---|---|---|---|
| singular | indefinite | recitativ | recitativs |
| definite | recitativet | recitativets | |
| plural | indefinite | recitativer | recitativers |
| definite | recitativerna | recitativernas |
References
- Recitativ in Svenska Akademiens ordlista öfver svenska språket (6th ed., 1889)
- Recitativ in Nordisk familjebok (2nd ed., 1915)
- Recitativ in J. Leonard Höijer, Musik-Lexikon (1864)