replicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of replicō.
Participle
replicātus (feminine replicāta, neuter replicātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | replicātus | replicāta | replicātum | replicātī | replicātae | replicāta | |
| genitive | replicātī | replicātae | replicātī | replicātōrum | replicātārum | replicātōrum | |
| dative | replicātō | replicātae | replicātō | replicātīs | |||
| accusative | replicātum | replicātam | replicātum | replicātōs | replicātās | replicāta | |
| ablative | replicātō | replicātā | replicātō | replicātīs | |||
| vocative | replicāte | replicāta | replicātum | replicātī | replicātae | replicāta | |
References
- “replicatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- replicatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.