reptać

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *rъpъtati.[1]

Pronunciation

  • IPA(key): (10th–15th CE) /rɛptat͡ɕʲ/
  • IPA(key): (15th CE) /rɛptat͡ɕʲ/

Verb

reptać impf

  1. to murmur, to grumble
    • 1930 [c. 1455], “Ex”, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎[1], 15, 24:
      Reptal gest (murmuravit) lud przeczyw Moyszeszowy a rzkøcz: Czso bødzyem pycz?
      [Reptał jest (murmuravit) lud przeciw Mojżeszowi a rzkąc: "Cso będziem pić?"]

References

  1. ^ Mieczysław Basaj, Janusz Siatkowski (2006) “r(z)eptać”, in Bohemizmy w języku polskim: Słownik (in Polish), Warsaw: Wydział Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, →ISBN, page 309
  • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “reptać”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.