Latin
Etymology
From re- (“back, again”) + scīscō (“seek to know; learn; approve”).
Pronunciation
Verb
rescīscō (present infinitive rescīscere, perfect active rescīvī or resciī, supine rescītum); third conjugation
- to learn, find out, get to know of, bring to light, ascertain something
Usage notes
- Often in constructions using dē, the accusative and infinitive or an indirect question.
Conjugation
Conjugation of rescīscō (third conjugation)
| indicative
|
singular
|
plural
|
| first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
| active
|
present
|
rescīscō
|
rescīscis
|
rescīscit
|
rescīscimus
|
rescīscitis
|
rescīscunt
|
| imperfect
|
rescīscēbam
|
rescīscēbās
|
rescīscēbat
|
rescīscēbāmus
|
rescīscēbātis
|
rescīscēbant
|
| future
|
rescīscam
|
rescīscēs
|
rescīscet
|
rescīscēmus
|
rescīscētis
|
rescīscent
|
| perfect
|
rescīvī, resciī
|
rescīvistī, resciistī
|
rescīvit, resciit
|
rescīvimus, resciimus
|
rescīvistis, resciistis
|
rescīvērunt, rescīvēre, resciērunt, resciēre
|
| pluperfect
|
rescīveram, rescieram
|
rescīverās, rescierās
|
rescīverat, rescierat
|
rescīverāmus, rescierāmus
|
rescīverātis, rescierātis
|
rescīverant, rescierant
|
| future perfect
|
rescīverō, rescierō
|
rescīveris, rescieris
|
rescīverit, rescierit
|
rescīverimus, rescierimus
|
rescīveritis, rescieritis
|
rescīverint, rescierint
|
| passive
|
present
|
rescīscor
|
rescīsceris, rescīscere
|
rescīscitur
|
rescīscimur
|
rescīsciminī
|
rescīscuntur
|
| imperfect
|
rescīscēbar
|
rescīscēbāris, rescīscēbāre
|
rescīscēbātur
|
rescīscēbāmur
|
rescīscēbāminī
|
rescīscēbantur
|
| future
|
rescīscar
|
rescīscēris, rescīscēre
|
rescīscētur
|
rescīscēmur
|
rescīscēminī
|
rescīscentur
|
| perfect
|
rescītus + present active indicative of sum
|
| pluperfect
|
rescītus + imperfect active indicative of sum
|
| future perfect
|
rescītus + future active indicative of sum
|
| subjunctive
|
singular
|
plural
|
| first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
| active
|
present
|
rescīscam
|
rescīscās
|
rescīscat
|
rescīscāmus
|
rescīscātis
|
rescīscant
|
| imperfect
|
rescīscerem
|
rescīscerēs
|
rescīsceret
|
rescīscerēmus
|
rescīscerētis
|
rescīscerent
|
| perfect
|
rescīverim, rescierim
|
rescīverīs, rescierīs
|
rescīverit, rescierit
|
rescīverīmus, rescierīmus
|
rescīverītis, rescierītis
|
rescīverint, rescierint
|
| pluperfect
|
rescīvissem, resciissem
|
rescīvissēs, resciissēs
|
rescīvisset, resciisset
|
rescīvissēmus, resciissēmus
|
rescīvissētis, resciissētis
|
rescīvissent, resciissent
|
| passive
|
present
|
rescīscar
|
rescīscāris, rescīscāre
|
rescīscātur
|
rescīscāmur
|
rescīscāminī
|
rescīscantur
|
| imperfect
|
rescīscerer
|
rescīscerēris, rescīscerēre
|
rescīscerētur
|
rescīscerēmur
|
rescīscerēminī
|
rescīscerentur
|
| perfect
|
rescītus + present active subjunctive of sum
|
| pluperfect
|
rescītus + imperfect active subjunctive of sum
|
| imperative
|
singular
|
plural
|
| first
|
second
|
third
|
first
|
second
|
third
|
| active
|
present
|
—
|
rescīsce
|
—
|
—
|
rescīscite
|
—
|
| future
|
—
|
rescīscitō
|
rescīscitō
|
—
|
rescīscitōte
|
rescīscuntō
|
| passive
|
present
|
—
|
rescīscere
|
—
|
—
|
rescīsciminī
|
—
|
| future
|
—
|
rescīscitor
|
rescīscitor
|
—
|
—
|
rescīscuntor
|
| rescīscere
|
rescīscī
|
rescīscēns
|
—
|
| rescītūrum esse
|
rescītum īrī
|
rescītūrus
|
rescīscendus, rescīscundus
|
rescīvisse, resciisse
|
rescītum esse
|
—
|
rescītus
|
| —
|
rescītum fore
|
—
|
—
|
| rescītūrum fuisse
|
—
|
—
|
—
|
| rescīscendī
|
rescīscendō
|
rescīscendum
|
rescīscendō
|
rescītum
|
rescītū
|
References
- “rescisco”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “rescisco”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- rescisco in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.