rituonare

Italian

Etymology

From ri- +‎ tuonare.

Verb

rituonàre (first-person singular present rituòno, first-person singular past historic rituonài, past participle rituonàto, auxiliary avére or èssere)

  1. to thunder again

Conjugation

    Conjugation of rituonàre (-are) (See Appendix:Italian verbs)
infinitive rituonàre
auxiliary verb avére, èssere gerund rituonàndo
present participle rituonànte past participle rituonàto
person singular plural
first second third first second third
indicative io tu lui/lei, esso/essa noi voi loro, essi/esse
present rituòno rituòni rituòna rituoniàmo rituonàte rituònano
imperfect rituonàvo rituonàvi rituonàva rituonavàmo rituonavàte rituonàvano
past historic rituonài rituonàsti rituonò rituonàmmo rituonàste rituonàrono
future rituonerò rituonerài rituonerà rituonerémo rituoneréte rituonerànno
conditional rituonerèi rituonerésti rituonerèbbe, rituonerébbe rituonerémmo rituoneréste rituonerèbbero, rituonerébbero
subjunctive che io che tu che lui/che lei, che esso/che essa che noi che voi che loro, che essi/che esse
present rituòni rituòni rituòni rituoniàmo rituoniàte rituònino
imperfect rituonàssi rituonàssi rituonàsse rituonàssimo rituonàste rituonàssero
imperative — tu Lei noi voi Loro
rituòna rituòni rituoniàmo rituonàte rituònino
negative imperative non rituonàre non rituòni non rituoniàmo non rituonàte non rituònino
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.