rogitatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of rogitō.
Participle
rogitātus (feminine rogitāta, neuter rogitātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | rogitātus | rogitāta | rogitātum | rogitātī | rogitātae | rogitāta | |
| genitive | rogitātī | rogitātae | rogitātī | rogitātōrum | rogitātārum | rogitātōrum | |
| dative | rogitātō | rogitātae | rogitātō | rogitātīs | |||
| accusative | rogitātum | rogitātam | rogitātum | rogitātōs | rogitātās | rogitāta | |
| ablative | rogitātō | rogitātā | rogitātō | rogitātīs | |||
| vocative | rogitāte | rogitāta | rogitātum | rogitātī | rogitātae | rogitāta | |
References
- "rogitatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)