scilian
Old English
Etymology
From Proto-Germanic *skilōną, *skiljaną (“to divide, limit”), from Proto-Indo-European *(s)kelH- (“to split, cut”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈʃi.li.ɑn/
Verb
sċilian
Conjugation
Conjugation of sċilian (weak, class 2)
| infinitive | sċilian | sċilienne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | sċiliġe | sċilode |
| second person singular | sċilast | sċilodest |
| third person singular | sċilaþ | sċilode |
| plural | sċiliaþ | sċilodon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | sċiliġe | sċilode |
| plural | sċiliġen | sċiloden |
| imperative | ||
| singular | sċila | |
| plural | sċiliaþ | |
| participle | present | past |
| sċiliende | (ġe)sċilod | |
References
- Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “scilian”, in An Anglo-Saxon Dictionary, second edition, Oxford: Oxford University Press.