sciscitator
Latin
Etymology
From scīscitor (“ask, inquire”) + -tor, from scīscō (“seek to know; ascertain”), from sciō (“know”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [skiːs.kɪˈtaː.tɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ʃiʃ.ʃiˈt̪aː.t̪or]
Noun
scīscitātor m (genitive scīscitātōris); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | scīscitātor | scīscitātōrēs |
| genitive | scīscitātōris | scīscitātōrum |
| dative | scīscitātōrī | scīscitātōribus |
| accusative | scīscitātōrem | scīscitātōrēs |
| ablative | scīscitātōre | scīscitātōribus |
| vocative | scīscitātor | scīscitātōrēs |
Related terms
References
- “sciscitator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- sciscitator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.