secundatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of secundō.
Participle
secundātus (feminine secundāta, neuter secundātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | secundātus | secundāta | secundātum | secundātī | secundātae | secundāta | |
| genitive | secundātī | secundātae | secundātī | secundātōrum | secundātārum | secundātōrum | |
| dative | secundātō | secundātae | secundātō | secundātīs | |||
| accusative | secundātum | secundātam | secundātum | secundātōs | secundātās | secundāta | |
| ablative | secundātō | secundātā | secundātō | secundātīs | |||
| vocative | secundāte | secundāta | secundātum | secundātī | secundātae | secundāta | |
References
- “secundatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "secundatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- secundatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.