smuilen
Dutch
Etymology
First attested 1691, ultimately from Proto-Germanic *smīlijaną.
Pronunciation
Audio: (file)
Verb
smuilen
- (archaic) to smile
Conjugation
| Conjugation of smuilen (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | smuilen | |||
| past singular | smuilde | |||
| past participle | gesmuild | |||
| infinitive | smuilen | |||
| gerund | smuilen n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | smuil | smuilde | ||
| 2nd person sing. (jij) | smuilt, smuil2 | smuilde | ||
| 2nd person sing. (u) | smuilt | smuilde | ||
| 2nd person sing. (gij) | smuilt | smuilde | ||
| 3rd person singular | smuilt | smuilde | ||
| plural | smuilen | smuilden | ||
| subjunctive sing.1 | smuile | smuilde | ||
| subjunctive plur.1 | smuilen | smuilden | ||
| imperative sing. | smuil | |||
| imperative plur.1 | smuilt | |||
| participles | smuilend | gesmuild | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||