sorteren

Dutch

Etymology

From soort +‎ -eren, after French assortir.[1]

Pronunciation

  • IPA(key): /sɔrˈteːrə(n)/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -eːrən

Verb

sorteren

  1. to sort
    Synonyms: ordenen, rangschikken

Conjugation

Conjugation of sorteren (weak)
infinitive sorteren
past singular sorteerde
past participle gesorteerd
infinitive sorteren
gerund sorteren n
present tense past tense
1st person singular sorteer sorteerde
2nd person sing. (jij) sorteert, sorteer2 sorteerde
2nd person sing. (u) sorteert sorteerde
2nd person sing. (gij) sorteert sorteerde
3rd person singular sorteert sorteerde
plural sorteren sorteerden
subjunctive sing.1 sortere sorteerde
subjunctive plur.1 sorteren sorteerden
imperative sing. sorteer
imperative plur.1 sorteert
participles sorterend gesorteerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Descendants

  • → Caribbean Javanese: sortir, nyortir
  • → Indonesian: sortir

References

  1. ^ Philippa, Marlies, Debrabandere, Frans, Quak, Arend, Schoonheim, Tanneke, van der Sijs, Nicoline (2003–2009) Etymologisch woordenboek van het Nederlands (in Dutch), Amsterdam: Amsterdam University Press
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.