spatiatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of spatior
Participle
spatiātus (feminine spatiāta, neuter spatiātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | spatiātus | spatiāta | spatiātum | spatiātī | spatiātae | spatiāta | |
| genitive | spatiātī | spatiātae | spatiātī | spatiātōrum | spatiātārum | spatiātōrum | |
| dative | spatiātō | spatiātae | spatiātō | spatiātīs | |||
| accusative | spatiātum | spatiātam | spatiātum | spatiātōs | spatiātās | spatiāta | |
| ablative | spatiātō | spatiātā | spatiātō | spatiātīs | |||
| vocative | spatiāte | spatiāta | spatiātum | spatiātī | spatiātae | spatiāta | |
References
- "spatiatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)