stranc
Old Dutch
Etymology
From Proto-West Germanic *strang, from Proto-Germanic *strangaz.
Adjective
stranc
Inflection
Declension of stranc (a-stem)
| strong declension | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| case | masculine | feminine | neuter | plural | ||
| nominative | stranc | stranc | stranc | stranga, strange | ||
| accusative | strangan, strangen | stranga | stranc | stranga, strange | ||
| genitive | stranges | strangero | stranges | strangero | ||
| dative | strangin, strangemo | strangero | strangin, strangemo | strangon | ||
| weak declension | ||||||
| case | masculine | feminine | neuter | plural | ||
| nominative | strango | stranga | stranga | strangon | ||
| accusative | strangon | strangon | stranga | strangon | ||
| genitive | strangin | strangon | strangin | strangono | ||
| dative | strangin | strangon | strangin | strangon | ||
Related terms
- *strengi
Descendants
References
- “strank (II)”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012