substantivus
See also: substantīvus
Latin
Etymology
From sub- + stō (“to stand”) + -īvus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [sʊp.stanˈtiː.wʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [sub.st̪an̪ˈt̪iː.vus]
Adjective
substantīvus (feminine substantīva, neuter substantīvum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | substantīvus | substantīva | substantīvum | substantīvī | substantīvae | substantīva | |
| genitive | substantīvī | substantīvae | substantīvī | substantīvōrum | substantīvārum | substantīvōrum | |
| dative | substantīvō | substantīvae | substantīvō | substantīvīs | |||
| accusative | substantīvum | substantīvam | substantīvum | substantīvōs | substantīvās | substantīva | |
| ablative | substantīvō | substantīvā | substantīvō | substantīvīs | |||
| vocative | substantīve | substantīva | substantīvum | substantīvī | substantīvae | substantīva | |
References
- “substantivus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- substantivus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.