succensus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of succendō.
Participle
succēnsus (feminine succēnsa, neuter succēnsum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | succēnsus | succēnsa | succēnsum | succēnsī | succēnsae | succēnsa | |
| genitive | succēnsī | succēnsae | succēnsī | succēnsōrum | succēnsārum | succēnsōrum | |
| dative | succēnsō | succēnsae | succēnsō | succēnsīs | |||
| accusative | succēnsum | succēnsam | succēnsum | succēnsōs | succēnsās | succēnsa | |
| ablative | succēnsō | succēnsā | succēnsō | succēnsīs | |||
| vocative | succēnse | succēnsa | succēnsum | succēnsī | succēnsae | succēnsa | |
References
- “succensus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “succensus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- succensus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.