suetus
Latin
Alternative forms
- svetus
Etymology
Perfect passive participle of suescō (“I accustom, habituate”).
Participle
suētus (feminine suēta, neuter suētum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | suētus | suēta | suētum | suētī | suētae | suēta | |
| genitive | suētī | suētae | suētī | suētōrum | suētārum | suētōrum | |
| dative | suētō | suētae | suētō | suētīs | |||
| accusative | suētum | suētam | suētum | suētōs | suētās | suēta | |
| ablative | suētō | suētā | suētō | suētīs | |||
| vocative | suēte | suēta | suētum | suētī | suētae | suēta | |
Descendants
- → Portuguese: suéto
References
- “suetus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “suetus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- suetus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.