suppetiatus
Latin
Etymology
From suppetior (“help, assist”) + ātus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [sʊp.pɛ.tiˈaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [sup.pet̪.t̪͡s̪iˈaː.t̪us]
Noun
suppetiātus m (genitive suppetiātūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | suppetiātus | suppetiātūs |
| genitive | suppetiātūs | suppetiātuum |
| dative | suppetiātuī | suppetiātibus |
| accusative | suppetiātum | suppetiātūs |
| ablative | suppetiātū | suppetiātibus |
| vocative | suppetiātus | suppetiātūs |
References
- suppetiatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.