supplicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of supplicō.
Participle
supplicātus (feminine supplicāta, neuter supplicātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | supplicātus | supplicāta | supplicātum | supplicātī | supplicātae | supplicāta | |
| genitive | supplicātī | supplicātae | supplicātī | supplicātōrum | supplicātārum | supplicātōrum | |
| dative | supplicātō | supplicātae | supplicātō | supplicātīs | |||
| accusative | supplicātum | supplicātam | supplicātum | supplicātōs | supplicātās | supplicāta | |
| ablative | supplicātō | supplicātā | supplicātō | supplicātīs | |||
| vocative | supplicāte | supplicāta | supplicātum | supplicātī | supplicātae | supplicāta | |
References
- "supplicatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)