surrectus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of surgō (“[I] get up, arise”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [sʊrˈreːk.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [surˈrɛk.t̪us]
Participle
surrēctus (feminine surrēcta, neuter surrēctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | surrēctus | surrēcta | surrēctum | surrēctī | surrēctae | surrēcta | |
| genitive | surrēctī | surrēctae | surrēctī | surrēctōrum | surrēctārum | surrēctōrum | |
| dative | surrēctō | surrēctae | surrēctō | surrēctīs | |||
| accusative | surrēctum | surrēctam | surrēctum | surrēctōs | surrēctās | surrēcta | |
| ablative | surrēctō | surrēctā | surrēctō | surrēctīs | |||
| vocative | surrēcte | surrēcta | surrēctum | surrēctī | surrēctae | surrēcta | |
Descendants
References
- “surrectus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "surrectus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- surrectus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.