synchronus
English
Adjective
synchronus
- Misspelling of synchronous.
Latin
Etymology
Ancient Greek σύγχρονος (súnkhronos)
Adjective
synchronus (feminine synchrona, neuter synchronum); first/second-declension adjective
- contemporary, synchronic
- Synonym: contemporaneus
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | synchronus | synchrona | synchronum | synchronī | synchronae | synchrona | |
| genitive | synchronī | synchronae | synchronī | synchronōrum | synchronārum | synchronōrum | |
| dative | synchronō | synchronae | synchronō | synchronīs | |||
| accusative | synchronum | synchronam | synchronum | synchronōs | synchronās | synchrona | |
| ablative | synchronō | synchronā | synchronō | synchronīs | |||
| vocative | synchrone | synchrona | synchronum | synchronī | synchronae | synchrona | |
Descendants
Descendants
- → Czech: synchronní
- → English: synchronous
- Finnish: synkroninen
- → French: synchrone (learned)
- → German: synchronisch, synchron
- → Italian: sincrono (learned)
- → Hungarian: szinkrón
- → Portuguese: síncrono (learned)
- → Romanian: sincron (learned)
- → Spanish: síncrono (learned)
Further reading
- “synchronus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- synchronus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.