temian
Old English
Etymology
From Proto-West Germanic *tammjan, *tamjōn, from Proto-Germanic *tamjaną. Cognate with Old Frisian tema, temia, Old High German zemen, zemmen, Old Norse temja.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈte.mi.ɑn/
Verb
temian
- to tame
Conjugation
Conjugation of temian (weak, class 1)
| infinitive | temian | temienne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | temie, temiġe | temede, temode |
| second person singular | temest, temast | temedest, temodest |
| third person singular | temeþ, temaþ | temede, temode |
| plural | temiaþ | temedon, temodon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | temie, temiġe | temede, temode |
| plural | temien, temiġen | temeden, temoden |
| imperative | ||
| singular | teme, tema | |
| plural | temiaþ | |
| participle | present | past |
| temiende | (ġe)temed, (ġe)temod | |
Derived terms
- ātemian
- ġetemian
Descendants
- Middle English: temien