toebehoren

Dutch

Etymology

From toe (“towards”) +‎ behoren (“to belong”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈtubəˌɦoːrə(n)/
  • Audio:(file)

Verb

toebehoren

  1. (intransitive, with an indirect object) to belong [with aan ‘to’], to be the property [with aan ‘of’]

Conjugation

Conjugation of toebehoren (weak, prefixed, separable)
infinitive toebehoren
past singular behoorde toe
past participle toebehoord
infinitive toebehoren
gerund toebehoren n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular behoor toe behoorde toe toebehoor toebehoorde
2nd person sing. (jij) behoort toe, behoor toe2 behoorde toe toebehoort toebehoorde
2nd person sing. (u) behoort toe behoorde toe toebehoort toebehoorde
2nd person sing. (gij) behoort toe behoorde toe toebehoort toebehoorde
3rd person singular behoort toe behoorde toe toebehoort toebehoorde
plural behoren toe behoorden toe toebehoren toebehoorden
subjunctive sing.1 behore toe behoorde toe toebehore toebehoorde
subjunctive plur.1 behoren toe behoorden toe toebehoren toebehoorden
imperative sing. behoor toe
imperative plur.1 behoort toe
participles toebehorend toebehoord
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

Noun

toebehoren pl (plural only)

  1. (plural only) the things that ought to accompany something, often accessories

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.