trivittatus
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [trɪ.wɪtˈtaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t̪ri.vit̪ˈt̪aː.t̪us]
Adjective
trivittātus (feminine trivittāta, neuter trivittātum); first/second-declension adjective
Usage notes
- Used almost exclusively as a taxonomic epithet and thus not normally in inflected forms other than the nominative singular.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | trivittātus | trivittāta | trivittātum | trivittātī | trivittātae | trivittāta | |
| genitive | trivittātī | trivittātae | trivittātī | trivittātōrum | trivittātārum | trivittātōrum | |
| dative | trivittātō | trivittātae | trivittātō | trivittātīs | |||
| accusative | trivittātum | trivittātam | trivittātum | trivittātōs | trivittātās | trivittāta | |
| ablative | trivittātō | trivittātā | trivittātō | trivittātīs | |||
| vocative | trivittāte | trivittāta | trivittātum | trivittātī | trivittātae | trivittāta | |