turbatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of turbō.
Participle
turbātus (feminine turbāta, neuter turbātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | turbātus | turbāta | turbātum | turbātī | turbātae | turbāta | |
| genitive | turbātī | turbātae | turbātī | turbātōrum | turbātārum | turbātōrum | |
| dative | turbātō | turbātae | turbātō | turbātīs | |||
| accusative | turbātum | turbātam | turbātum | turbātōs | turbātās | turbāta | |
| ablative | turbātō | turbātā | turbātō | turbātīs | |||
| vocative | turbāte | turbāta | turbātum | turbātī | turbātae | turbāta | |
References
- “turbatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “turbatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- turbatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.