uitbrakken

Dutch

Etymology

From uit (“out, off”) +‎ brak (“hungover”) +‎ -en.

Verb

uitbrakken

  1. (colloquial) to gradually recover from a hangover

Conjugation

Conjugation of uitbrakken (weak, separable)
infinitive uitbrakken
past singular brakte uit
past participle uitgebrakt
infinitive uitbrakken
gerund uitbrakken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular brak uit brakte uit uitbrak uitbrakte
2nd person sing. (jij) brakt uit, brak uit2 brakte uit uitbrakt uitbrakte
2nd person sing. (u) brakt uit brakte uit uitbrakt uitbrakte
2nd person sing. (gij) brakt uit brakte uit uitbrakt uitbrakte
3rd person singular brakt uit brakte uit uitbrakt uitbrakte
plural brakken uit brakten uit uitbrakken uitbrakten
subjunctive sing.1 brakke uit brakte uit uitbrakke uitbrakte
subjunctive plur.1 brakken uit brakten uit uitbrakken uitbrakten
imperative sing. brak uit
imperative plur.1 brakt uit
participles uitbrakkend uitgebrakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.