uitdoven

Dutch

Etymology

From uit +‎ doven.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯ˌdoːvə(n)/
  • Audio:(file)

Verb

uitdoven

  1. to extinguish

Conjugation

Conjugation of uitdoven (weak, separable)
infinitive uitdoven
past singular doofde uit
past participle uitgedoofd
infinitive uitdoven
gerund uitdoven n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular doof uit doofde uit uitdoof uitdoofde
2nd person sing. (jij) dooft uit, doof uit2 doofde uit uitdooft uitdoofde
2nd person sing. (u) dooft uit doofde uit uitdooft uitdoofde
2nd person sing. (gij) dooft uit doofde uit uitdooft uitdoofde
3rd person singular dooft uit doofde uit uitdooft uitdoofde
plural doven uit doofden uit uitdoven uitdoofden
subjunctive sing.1 dove uit doofde uit uitdove uitdoofde
subjunctive plur.1 doven uit doofden uit uitdoven uitdoofden
imperative sing. doof uit
imperative plur.1 dooft uit
participles uitdovend uitgedoofd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.