uithollen

Dutch

Etymology

From uit (“out”) +‎ hollen (“to hollow”).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯tˌɦɔ.lə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: uit‧hol‧len

Verb

uithollen

  1. (transitive) to hollow out

Conjugation

Conjugation of uithollen (weak, separable)
infinitive uithollen
past singular holde uit
past participle uitgehold
infinitive uithollen
gerund uithollen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular hol uit holde uit uithol uitholde
2nd person sing. (jij) holt uit, hol uit2 holde uit uitholt uitholde
2nd person sing. (u) holt uit holde uit uitholt uitholde
2nd person sing. (gij) holt uit holde uit uitholt uitholde
3rd person singular holt uit holde uit uitholt uitholde
plural hollen uit holden uit uithollen uitholden
subjunctive sing.1 holle uit holde uit uitholle uitholde
subjunctive plur.1 hollen uit holden uit uithollen uitholden
imperative sing. hol uit
imperative plur.1 holt uit
participles uithollend uitgehold
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

  • Afrikaans: uithol
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.