uitroepen

Dutch

Etymology

From uit +‎ roepen.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Noun

uitroepen

  1. plural of uitroep

Verb

uitroepen

  1. to cry out
  2. to proclaim
    In 1482 riep Boabdil zich tot nieuwe koning uit. — In 1482 Boabdil proclaimed himself the new king.

Conjugation

Conjugation of uitroepen (strong class 7, separable)
infinitive uitroepen
past singular riep uit
past participle uitgeroepen
infinitive uitroepen
gerund uitroepen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular roep uit riep uit uitroep uitriep
2nd person sing. (jij) roept uit, roep uit2 riep uit uitroept uitriep
2nd person sing. (u) roept uit riep uit uitroept uitriep
2nd person sing. (gij) roept uit riept uit uitroept uitriept
3rd person singular roept uit riep uit uitroept uitriep
plural roepen uit riepen uit uitroepen uitriepen
subjunctive sing.1 roepe uit riepe uit uitroepe uitriepe
subjunctive plur.1 roepen uit riepen uit uitroepen uitriepen
imperative sing. roep uit
imperative plur.1 roept uit
participles uitroepend uitgeroepen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

  • Negerhollands: roep ut

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.