uitschelden

Dutch

Etymology

Compound of uit +‎ schelden.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯tˌsxɛl.də(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: uit‧schel‧den

Verb

uitschelden

  1. (transitive) to use offensive language to (someone or something); to insult, to abuse, to scold (someone or something)

Conjugation

Conjugation of uitschelden (strong class 3b, separable)
infinitive uitschelden
past singular schold uit
past participle uitgescholden
infinitive uitschelden
gerund uitschelden n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular scheld uit schold uit uitscheld uitschold
2nd person sing. (jij) scheldt uit, scheld uit2 schold uit uitscheldt uitschold
2nd person sing. (u) scheldt uit schold uit uitscheldt uitschold
2nd person sing. (gij) scheldt uit scholdt uit uitscheldt uitscholdt
3rd person singular scheldt uit schold uit uitscheldt uitschold
plural schelden uit scholden uit uitschelden uitscholden
subjunctive sing.1 schelde uit scholde uit uitschelde uitscholde
subjunctive plur.1 schelden uit scholden uit uitschelden uitscholden
imperative sing. scheld uit
imperative plur.1 scheldt uit
participles uitscheldend uitgescholden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

  • Afrikaans: uitskel

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.