uitspoken

Dutch

Etymology

From uit +‎ spoken.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯tˌspoː.kə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: uit‧spo‧ken

Verb

uitspoken

  1. (transitive) to be up to (usually negative)
    Synonym: uitvreten

Conjugation

Conjugation of uitspoken (weak, separable)
infinitive uitspoken
past singular spookte uit
past participle uitgespookt
infinitive uitspoken
gerund uitspoken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular spook uit spookte uit uitspook uitspookte
2nd person sing. (jij) spookt uit, spook uit2 spookte uit uitspookt uitspookte
2nd person sing. (u) spookt uit spookte uit uitspookt uitspookte
2nd person sing. (gij) spookt uit spookte uit uitspookt uitspookte
3rd person singular spookt uit spookte uit uitspookt uitspookte
plural spoken uit spookten uit uitspoken uitspookten
subjunctive sing.1 spoke uit spookte uit uitspoke uitspookte
subjunctive plur.1 spoken uit spookten uit uitspoken uitspookten
imperative sing. spook uit
imperative plur.1 spookt uit
participles uitspokend uitgespookt
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.