ululeren

Dutch

Etymology

Ultimately from Latin ululāre (“to howl”), of imitative origin.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌy.lyˈleː.rə(n)/
  • Hyphenation: ulu‧le‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

ululeren

  1. to ululate

Conjugation

Conjugation of ululeren (weak)
infinitive ululeren
past singular ululeerde
past participle geüluleerd
infinitive ululeren
gerund ululeren n
present tense past tense
1st person singular ululeer ululeerde
2nd person sing. (jij) ululeert, ululeer2 ululeerde
2nd person sing. (u) ululeert ululeerde
2nd person sing. (gij) ululeert ululeerde
3rd person singular ululeert ululeerde
plural ululeren ululeerden
subjunctive sing.1 ululere ululeerde
subjunctive plur.1 ululeren ululeerden
imperative sing. ululeer
imperative plur.1 ululeert
participles ululerend geüluleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.