univocus
Latin
Etymology
ūnus (“one”) + -vocus (“having meaning”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [uːˈnɪ.wɔ.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [uˈniː.vo.kus]
Adjective
ūnivocus (feminine ūnivoca, neuter ūnivocum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ūnivocus | ūnivoca | ūnivocum | ūnivocī | ūnivocae | ūnivoca | |
| genitive | ūnivocī | ūnivocae | ūnivocī | ūnivocōrum | ūnivocārum | ūnivocōrum | |
| dative | ūnivocō | ūnivocae | ūnivocō | ūnivocīs | |||
| accusative | ūnivocum | ūnivocam | ūnivocum | ūnivocōs | ūnivocās | ūnivoca | |
| ablative | ūnivocō | ūnivocā | ūnivocō | ūnivocīs | |||
| vocative | ūnivoce | ūnivoca | ūnivocum | ūnivocī | ūnivocae | ūnivoca | |
Derived terms
- ūnivocē
Descendants
References
- “univocus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- univocus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.