vaghn
Old Swedish
Etymology
From Old Norse vagn, from Proto-Germanic *wagnaz.
Noun
vaghn m
Declension
Declension of vaghner (strong a-stem)
| masculine | singular | plural | ||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | vaghner | vaghnrin | vaghnar | vaghnanir, vaghnaner |
| accusative | vaghn | vaghnin | vaghna | vaghnana |
| dative | vaghni, vaghne | vaghninum, vaghnenom | vaghnum, vaghnom | vaghnumin, vaghnomen |
| genitive | vaghns | vaghnsins | vaghna | vaghnanna |