wæcnan
Old English
Etymology
From Proto-Germanic *waknaną (“to awaken”). Cognate with Old Norse vakna ( > Danish vågne), German wachen, Gothic 𐌲𐌰𐍅𐌰𐌺𐌽𐌰𐌽 (gawaknan). Compare wacan, wacian.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈwæk.nɑn/
Verb
wæcnan
Conjugation
Conjugation of wæcnan (weak, class 1)
| infinitive | wæcnan | wæcnenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | wæcne | wæcnde, wæcnede |
| second person singular | wæcnest | wæcndest, wæcnedest |
| third person singular | wæcneþ | wæcnde, wæcnede |
| plural | wæcnaþ | wæcndon, wæcnedon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | wæcne | wæcnde, wæcnede |
| plural | wæcnen | wæcnden, wæcneden |
| imperative | ||
| singular | wæcne | |
| plural | wæcnaþ | |
| participle | present | past |
| wæcnende | (ġe)wæcned | |