weghalen

Dutch

Etymology

weg (“away”) + halen (“take”)

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

weghalen

  1. to take away, remove

Conjugation

Conjugation of weghalen (weak, separable)
infinitive weghalen
past singular haalde weg
past participle weggehaald
infinitive weghalen
gerund weghalen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular haal weg haalde weg weghaal weghaalde
2nd person sing. (jij) haalt weg, haal weg2 haalde weg weghaalt weghaalde
2nd person sing. (u) haalt weg haalde weg weghaalt weghaalde
2nd person sing. (gij) haalt weg haalde weg weghaalt weghaalde
3rd person singular haalt weg haalde weg weghaalt weghaalde
plural halen weg haalden weg weghalen weghaalden
subjunctive sing.1 hale weg haalde weg weghale weghaalde
subjunctive plur.1 halen weg haalden weg weghalen weghaalden
imperative sing. haal weg
imperative plur.1 haalt weg
participles weghalend weggehaald
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.