wegwerpen

Dutch

Etymology

From weg +‎ werpen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈʋɛxˌʋɛr.pə(n)/
  • Audio:(file)

Verb

wegwerpen

  1. (transitive) to cast away, to throw out
  2. (transitive, figuratively) to reject

Conjugation

Conjugation of wegwerpen (strong class 3+7, separable)
infinitive wegwerpen
past singular wierp weg
past participle weggeworpen
infinitive wegwerpen
gerund wegwerpen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular werp weg wierp weg wegwerp wegwierp
2nd person sing. (jij) werpt weg, werp weg2 wierp weg wegwerpt wegwierp
2nd person sing. (u) werpt weg wierp weg wegwerpt wegwierp
2nd person sing. (gij) werpt weg wierpt weg wegwerpt wegwierpt
3rd person singular werpt weg wierp weg wegwerpt wegwierp
plural werpen weg wierpen weg wegwerpen wegwierpen
subjunctive sing.1 werpe weg wierpe weg wegwerpe wegwierpe
subjunctive plur.1 werpen weg wierpen weg wegwerpen wegwierpen
imperative sing. werp weg
imperative plur.1 werpt weg
participles wegwerpend weggeworpen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.