wiecać

Inherited from Proto-Slavic *věťati. By surface analysis, wiecić +‎ -ać.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /vʲɛ(ː)t͡sʲat͡ɕʲ/
• IPA^(key): (15^th CE) /vʲɛt͡sʲat͡ɕʲ/, /vʲet͡sʲat͡ɕʲ/

wiecać impf

1. to name [with accusative ‘whom’] (to call by name)

   Synonyms: mianować, mienić, nazywać, wiecić

   • 1874-1891 [XV in.], Rozprawy i Sprawozdania z Posiedzeń Wydziału Filologicznego Akademii Umiejętności‎^{[1], [2], [3]}, volume XXV, page 218:

     Thim poszdrowi iø angiol, gdi *naszwansza wecza szrkanczø: Szdrowasz Maria

     [Tym pozdrowi ją anjoł, gdy naświę<[c]szą wieca rzkąc[ą]: „Zdrowaś Maryja”]

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “wiecać”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN