wintercoude

Middle Dutch

Etymology

From winter +‎ coude.

Noun

wintercoude f or n

  1. winter cold

Inflection

Weak feminine noun
singular plural
nominative wintercoude wintercouden
accusative wintercoude wintercouden
genitive wintercoude, wintercouden wintercouden
dative wintercoude, wintercouden wintercouden
Weak neuter noun
singular plural
nominative wintercoude wintercouden
accusative wintercoude wintercouden
genitive wintercouden wintercouden
dative wintercoude wintercouden


Descendants

  • Dutch: winterkou

Further reading