wrigian
Old English
Etymology
Probably from Proto-Germanic *wrigōną (“to wriggle”), from Proto-Indo-European *wreyḱ- (“to turn, wrap, tie”), from Proto-Indo-European *wer- (“to turn, bend”). Perhaps related to Low German wriggen.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈwriː.ji.ɑn/
Verb
wrīġian
Conjugation
Conjugation of wrīġian (weak, class 2)
| infinitive | wrīġian | wrīġienne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | wrīġiġe | wrīġode |
| second person singular | wrīġast | wrīġodest |
| third person singular | wrīġaþ | wrīġode |
| plural | wrīġiaþ | wrīġodon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | wrīġiġe | wrīġode |
| plural | wrīġiġen | wrīġoden |
| imperative | ||
| singular | wrīġa | |
| plural | wrīġiaþ | |
| participle | present | past |
| wrīġiende | (ġe)wrīġod | |
Descendants
- English: wry