γραμματεύς
Grec ancien
Étymologie
- De γράμμα, grámma (« écrit, lettre »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | Duel | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominatif | ὁ | γραμματεύς | οἱ | γραμματεῖς | τὼ | γραμματῆ |
| Vocatif | γραμματεῦ | γραμματεῖς | γραμματῆ | |||
| Accusatif | τὸν | γραμματέα | τοὺς | γραμματέας | τὼ | γραμματῆ |
| Génitif | τοῦ | γραμματέως | τῶν | γραμματέων | τοῖν | γραμματέοιν |
| Datif | τῷ | γραμματεῖ | τοῖς | γραμματεῦσι(ν) | τοῖν | γραμματέοιν |
γραμματεύς, grammateús *\ɡra.mːa.ˈte͜us\ masculin
Dérivés
- γραμματεία (« office de scribe »)
- γραμματεύω (« être scribe »)
Dérivés dans d’autres langues
- Grec : γραμματέας
- Latin : grammateus
Références
- « γραμματεύς », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek-English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.