φωνῆεν
: φωνήεν
Grec ancien
Étymologie
- Neutre substantivé de l’adjectif φωνήεις, phônếeis (« vocalique »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | Duel | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominatif | τὸ | φωνῆεν | τὰ | φωνήεντα | τὼ | φωνήεντω |
| Vocatif | φωνῆεν | φωνήεντα | φωνήεντω | |||
| Accusatif | τὸ | φωνῆεν | τὰ | φωνήεντα | τὼ | φωνήεντω |
| Génitif | τοῦ | φωνήεντος | τῶν | φωνηέντων | τοῖν | φωνηέντοιν |
| Datif | τῷ | φωνήεντι | τοῖς | φωνήενσι(ν) | τοῖν | φωνηέντοιν |
φωνῆεν, phônễen \pʰɔː.ˈnɛːˌ.en\ neutre
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.