< Conjugaison:espagnol

Conjugaison:espagnol/instigar

Conjugaison en espagnol
instigar
Verbe du 1er groupe,
conjugué comme {{es-conj-1}}

instigar, verbe espagnol du 1er groupe.

Modes impersonnels

Indicatif
Présent
(yo)   instigo [insˈti.ɡo]
(tú/vos) 
ou (vos) 		  instigas
 instigás		 [insˈti.ɡas]
[ins.tiˈɡas]
(él/ella/Ud.)   instiga [insˈti.ɡa]
(nosostros-as)   instigamos [ins.tiˈɡa.mos]
(vosostros-as/os)   instigáis [ins.tiˈɡai̯s]
(ellos-as/Uds.)   instigan [insˈti.ɡan]
Passé composé
(yo)   he instigado [e ins.tiˈɡa.ðo]
(tú/vos)   has instigado [as ins.tiˈɡa.ðo]
(él/ella/Ud.)   ha instigado [a ins.tiˈɡa.ðo]
(nosotros-as)   hemos instigado [ˈe.mos ins.tiˈɡa.ðo]
(vosotros-as/os)   habéis instigado [a.ˈβejs ins.tiˈɡa.ðo]
(ellos-as/Uds.)   han instigado [an ins.tiˈɡa.ðo]
Imparfait
(yo)   instigaba [ins.tiˈɡa.βa]
(tú/vos)   instigabas [ins.tiˈɡa.βas]
(él/ella/Ud.)   instigaba [ins.tiˈɡa.βa]
(nosostros-as)   instigábamos [ins.tiˈɡa.βa.mos]
(vosostros-as/os)   instigabais [ins.tiˈɡa.βai̯s]
(ellos-as/Uds.)   instigaban [ins.tiˈɡa.βan]
Plus-que-parfait
(yo)   había instigado [a.ˈβi.a ins.tiˈɡa.ðo]
(tú/vos)   habías instigado [a.ˈβi.as ins.tiˈɡa.ðo]
(él/ella/Ud.)   había instigado [a.ˈβi.a ins.tiˈɡa.ðo]
(nosotros-as)   habíamos instigado [a.ˈβi.a.mos ins.tiˈɡa.ðo]
(vosotros-as/os)   habíais instigado [a.ˈβi.ajs ins.tiˈɡa.ðo]
(ellos-as/Uds.)   habían instigado [a.ˈβi.an ins.tiˈɡa.ðo]
Passé simple
(yo)   instigué [ins.tiˈɡe]
(tú/vos)   instigaste [ins.tiˈɡas.te]
(él/ella/Ud.)   instigó [ins.tiˈɡo]
(nosostros-as)   instigamos [ins.tiˈɡa.mos]
(vosostros-as/os)   instigasteis [ins.tiˈɡas.tei̯s]
(ellos-as/Uds.)   instigaron [ins.tiˈɡa.ɾon]
Passé antérieur
(yo)   hube instigado [ˈu.βe ins.tiˈɡa.ðo]
(tú/vos)   hubiste instigado [u.ˈβi.ste ins.tiˈɡa.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubo instigado [ˈu.βo ins.tiˈɡa.ðo]
(nosotros-as)   hubimos instigado [u.ˈβi.mos ins.tiˈɡa.ðo]
(vosotros-as/os)   hubisteis instigado [u.ˈβi.stejs ins.tiˈɡa.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubieron instigado [u.ˈβje.ɾon ins.tiˈɡa.ðo]
Futur simple
(yo)   instigaré [ins.ti.ɡaˈɾe]
(tú/vos)   instigarás [ins.ti.ɡaˈɾas]
(él/ella/Ud.)   instigará [ins.ti.ɡaˈɾa]
(nosostros-as)   instigaremos [ins.ti.ɡaˈɾe.mos]
(vosostros-as/os)   instigaréis [ins.ti.ɡaˈɾei̯s]
(ellos-as/Uds.)   instigarán [ins.ti.ɡaˈɾan]
Futur antérieur
(yo)   habré instigado [a.ˈβɾe ins.tiˈɡa.ðo]
(tú/vos)   habrás instigado [a.ˈβɾas ins.tiˈɡa.ðo]
(él/ella/Ud.)   habrá instigado [a.ˈβɾa ins.tiˈɡa.ðo]
(nosotros-as)   habremos instigado [a.ˈβɾe.mos ins.tiˈɡa.ðo]
(vosotros-as/os)   habréis instigado [a.ˈβɾejs ins.tiˈɡa.ðo]
(ellos-as/Uds.)   habrán instigado [a.ˈβɾan ins.tiˈɡa.ðo]

Conditionnel
Présent
(yo)   instigaría [ins.ti.ɡaˈɾi.a]
(tú/vos)   instigarías [ins.ti.ɡaˈɾi.as]
(él/ella/Ud.)   instigaría [ins.ti.ɡaˈɾi.a]
(nosostros-as)   instigaríamos [ins.ti.ɡaˈɾi.a.mos]
(vosostros-as/os)   instigaríais [ins.ti.ɡaˈɾi.ai̯s]
(ellos-as/Uds.)   instigarían [ins.ti.ɡaˈɾi.an]
Passé
(yo)   habría instigado [a.ˈβɾi.a ins.tiˈɡa.ðo]
(tú/vos)   habrías instigado [a.ˈβɾi.as ins.tiˈɡa.ðo]
(él/ella/Ud.)   habría instigado [a.ˈβɾi.a ins.tiˈɡa.ðo]
(nosotros-as)   habríamos instigado [a.ˈβɾi.a.mos ins.tiˈɡa.ðo]
(vosotros-as/os)   habríais instigado [a.ˈβɾi.ajs ins.tiˈɡa.ðo]
(ellos-as/Uds.)   habrían instigado [a.ˈβɾi.an ins.tiˈɡa.ðo]

Subjonctif

Notes

De manière générale, l’accent diacritique tonique à l'imparfait ainsi qu’au futur du subjonctif ne se place qu’à la première personne du pluriel, sauf rares exceptions.

Présent
(yo)   instigue [ins.ˈti.ɡe]
(tú/vos) 
ou (vos) 		  instigues
 instigués		 [ins.ˈti.ɡes]
[ins.tiˈɡes]
(él/ella/Ud.)   instigue [ins.ˈti.ɡe]
(nosostros-as)   instiguemos [ins.tiˈɡe.mos]
(vosostros-as/os)   instiguéis [ins.tiˈɡei̯s]
(ellos-as/Uds.)   instiguen [ins.ˈti.ɡen]
Passé composé
(yo)   haya instigado [ˈa.ja ins.tiˈɡa.ðo]
(tú/vos) 
ou (vos) 		  hayas instigado
 hayás instigado		 [ˈa.jas ins.tiˈɡa.ðo]
[a.ˈjas ins.tiˈɡa.ðo]
(él/ella/Ud.)   haya instigado [ˈa.ja ins.tiˈɡa.ðo]
(nosotros-as)   hayamos instigado [a.ˈja.mos ins.tiˈɡa.ðo]
(vosotros-as/os)   hayáis instigado [a.ˈjajs ins.tiˈɡa.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hayan instigado [ˈa.jan ins.tiˈɡa.ðo]
Imparfait (en -ra)
(yo)   instigara [ins.tiˈɡa.ɾa]
(tú/vos)   instigaras [ins.tiˈɡa.ɾas]
(él/ella/Ud.)   instigara [ins.tiˈɡa.ɾa]
(nosostros-as)   instigáramos [ins.tiˈɡa.ɾa.mos]
(vosostros-as/os)   instigarais [ins.tiˈɡa.ɾai̯s]
(ellos-as/Uds.)   instigaran [ins.tiˈɡa.ɾan]
Plus-que-parfait (en -era)
(yo)   hubiera instigado [u.ˈβje.ɾa ins.tiˈɡa.ðo]
(tú/vos)   hubieras instigado [u.ˈβje.ɾas ins.tiˈɡa.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubiera instigado [u.ˈβje.ɾa ins.tiˈɡa.ðo]
(nosotros-as)   hubiéramos instigado [u.ˈβje.ɾa.mos ins.tiˈɡa.ðo]
(vosotros-as/os)   hubierais instigado [u.ˈβje.ɾajs ins.tiˈɡa.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubieran instigado [u.ˈβje.ɾan ins.tiˈɡa.ðo]
Imparfait (en -se)
(yo)   instigase [ins.tiˈɡa.se]
(tú/vos)   instigases [ins.tiˈɡa.ses]
(él/ella/Ud.)   instigase [ins.tiˈɡa.se]
(nosostros-as)   instigásemos [ins.tiˈɡa.se.mos]
(vosostros-as/os)   instigaseis [ins.tiˈɡa.sei̯s]
(ellos-as/Uds.)   instigasen [ins.tiˈɡa.sen]
Plus-que-parfait (en -ese)
(yo)   hubiese instigado [u.ˈβje.se ins.tiˈɡa.ðo]
(tú/vos)   hubieses instigado [u.ˈβje.ses ins.tiˈɡa.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubiese instigado [u.ˈβje.se ins.tiˈɡa.ðo]
(nosotros-as)   hubiésemos instigado [u.ˈβje.se.mos ins.tiˈɡa.ðo]
(vosotros-as/os)   hubieseis instigado [u.ˈβje.sejs ins.tiˈɡa.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubiesen instigado [u.ˈβje.sen ins.tiˈɡa.ðo]
Futur
(yo)   instigare [ins.tiˈɡa.ɾe]
(tú/vos)   instigares [ins.tiˈɡa.ɾes]
(él/ella/Ud.)   instigare [ins.tiˈɡa.ɾe]
(nosostros-as)   instigáremos [ins.tiˈɡa.ɾe.mos]
(vosostros-as/os)   instigareis [ins.tiˈɡa.ɾei̯s]
(ellos-as/Uds.)   instigaren [ins.tiˈɡa.ɾen]
Futur antérieur
(yo)   hubiere instigado [u.ˈβje.ɾe ins.tiˈɡa.ðo]
(tú/vos)   hubieres instigado [u.ˈβje.ɾes ins.tiˈɡa.ðo]
(él/ella/Ud.)   hubiere instigado [u.ˈβje.ɾe ins.tiˈɡa.ðo]
(nosotros-as)   hubiéremos instigado [u.ˈβje.ɾe.mos ins.tiˈɡa.ðo]
(vosotros-as/os)   hubiereis instigado [u.ˈβje.ɾejs ins.tiˈɡa.ðo]
(ellos-as/Uds.)   hubieren instigado [u.ˈβje.ɾen ins.tiˈɡa.ðo]

Impératif

Notes
  • La forme négative de l’impératif se construit avec le présent du subjonctif à la deuxième personne du singulier.
  • La forme affirmative de l’impératif est défective à la première personne du singulier, mais on peut y substituer le présent du subjonctif.
Présent (forme affirmative)
(yo)   — [–]
(tú) 
ou (vos) 		  instiga
 instigá		 [insˈti.ɡa]
[ins.tiˈɡa]
(usted)   instigue [insˈti.ɡe]
(nosostros-as)   instiguemos [ins.tiˈɡe.mos]
(vosostros-as)   instigad [ins.tiˈɡað]
(ustedes)   instiguen [insˈti.ɡen]

 

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.