banlèga
Occitan
Étymologie
- Du latin médiéval banleuca
Nom commun
Singulier | Pluriel |
---|---|
banlèga \banˈlɛɣo̞\ |
banlègas \banˈlɛɣo̞s\ |
banlèga (graphie normalisée) [banˈlɛɣo̞] féminin
Variantes dialectales
- banlega (limousin)
Prononciation
- languedocien : [banˈlɛɣo̞]
- provençal maritime, rhodanien : [bãⁿˈlɛgo̞]
- France (Béarn) : écouter « banlèga [Prononciation ?] »
Références
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Jòrge Fettuciari, Guiu Martin, Jaume Pietri, Dictionnaire provençal français - Diccionari provençau francés, L'Escomessa, CREO Provença, Edisud, Aix-en-Provence, 2003, ISBN 2-7449-0464-3
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.