cognitus

Latin

Étymologie

Déverbal de cognosco, dérivé de cognitum, avec le suffixe -us, -us.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif cognitus cognitūs
Vocatif cognitus cognitūs
Accusatif cognitum cognitūs
Génitif cognitūs cognituum
Datif cognitūi
ou cognitū
cognitibus
Ablatif cognitū cognitibus

cognitus \Prononciation ?\ masculin

  1. Etude.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Note : Usité seulement à l'ablatif.

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif cognitus cognită cognitum cognitī cognitae cognită
Vocatif cognite cognită cognitum cognitī cognitae cognită
Accusatif cognitum cognităm cognitum cognitōs cognitās cognită
Génitif cognitī cognitae cognitī cognitōrŭm cognitārŭm cognitōrŭm
Datif cognitō cognitae cognitō cognitīs cognitīs cognitīs
Ablatif cognitō cognitā cognitō cognitīs cognitīs cognitīs

cognitus \Prononciation ?\

  1. Participe passé de cognosco.

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.