cognitus
Latin
Nom commun
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | cognitus | cognitūs |
Vocatif | cognitus | cognitūs |
Accusatif | cognitum | cognitūs |
Génitif | cognitūs | cognituum |
Datif | cognitūi ou cognitū |
cognitibus |
Ablatif | cognitū | cognitibus |
cognitus \Prononciation ?\ masculin
Note : Usité seulement à l'ablatif.
Forme de verbe
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | cognitus | cognită | cognitum | cognitī | cognitae | cognită |
Vocatif | cognite | cognită | cognitum | cognitī | cognitae | cognită |
Accusatif | cognitum | cognităm | cognitum | cognitōs | cognitās | cognită |
Génitif | cognitī | cognitae | cognitī | cognitōrŭm | cognitārŭm | cognitōrŭm |
Datif | cognitō | cognitae | cognitō | cognitīs | cognitīs | cognitīs |
Ablatif | cognitō | cognitā | cognitō | cognitīs | cognitīs | cognitīs |
cognitus \Prononciation ?\
- Participe passé de cognosco.
Références
- « cognitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.