communicatus

Latin

Étymologie

Déverbal de communico, dérivé de communicatum, avec le suffixe -us, -us.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif communicatus communicatūs
Vocatif communicatus communicatūs
Accusatif communicatum communicatūs
Génitif communicatūs communicatuum
Datif communicatūi
ou communicatū
communicatibus
Ablatif communicatū communicatibus

communicatus \Prononciation ?\ masculin

  1. Participation à.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif communicatus communicată communicatum communicatī communicatae communicată
Vocatif communicate communicată communicatum communicatī communicatae communicată
Accusatif communicatum communicatăm communicatum communicatōs communicatās communicată
Génitif communicatī communicatae communicatī communicatōrŭm communicatārŭm communicatōrŭm
Datif communicatō communicatae communicatō communicatīs communicatīs communicatīs
Ablatif communicatō communicatā communicatō communicatīs communicatīs communicatīs

communicatus \Prononciation ?\

  1. Participe passé de communico.

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.